Wat wij geloven
Zevende Dags Adventisten delen met alle christenen hun geloof in Jezus Christus. Hij is het centrum van ons leven. Bovendien geloven wij dat het van belang is om het evangelie, het bericht van de redding, bekendheid te geven aan alle mensen. Deze aspecten zijn terug te vinden in het logo

Wat geloven Zevende-dags Adventisten?
De naam van de kerk, Zevende-dags Adventisten, weerspiegelt twee belangrijke kenmerken waarmee zij zich onderscheiden van andere kerken. Het eerste kenmerk is dat adventisten de rustdag vieren op zaterdag, de zevende dag van de week. Adventisten zijn dus sabbatvierders. Het tweede kenmerk verwijst naar de toekomstvisie van de kerk. Zij geloven in de wederkomst van Christus. Officieel zijn er 28 geloofspunten, die in deze tekst zijn samengevat. Voor een uitvoeriger overzicht wordt aan het eind van deze tekst verwezen naar enkele internetlinks en literatuur.

Jezus Christus
Alleen door het geloof in Christus is er behoud voor mensen. De eeuwige redding van de mens is geheel afhankelijk van wat God in zijn Zoon Jezus Christus heeft gedaan.
Jezus Christus is onze Heer en verlosser. Niet een systeem van leerstellingen is de kern van ons geloof maar wel de tegenwoordige, levende Jezus Christus. Hij leeft in eeuwigheid met God, de Vader. Om de mensheid te redden werd Hij mens. Hij leefde onder ons, stierf aan het kruis en stond drie dagen na zijn sterven op uit de dood en keerde naar de hemelse wereld terug. Zo redde hij ons en verzoende ons met God (Joh. 3:16,17).

De toekomst
De mens heeft geen onsterfelijke ziel. Zevende-dags Adventisten geloven dus niet dat de ziel van de mens bij het sterven rechtstreeks naar de hemel gaat. Bij de dood begint een onbewuste toestand die tot op zekere hoogte met de slaap kan worden vergeleken. Als Christus wederkomt zullen de doden herrijzen. Dat zal samen vallen met het einde van de oude wereld en het begin van een nieuwe wereld.
De toekomst van de wereld ligt in Zijn hand. Jezus Christus zelf en zij die van hem getuigden hebben altijd benadrukt dat hij zou terug komen. Zij voorspelden bepaalde gebeurtenissen, die op het einde van de wereld wijzen (Matt. 2; Tim.3:1-5). In onze tijd zien wij dat deze voorspellingen uitkomen. Adventisten leggen daarbij het accent niet op de ondergang maar op de terugkomst van Jezus Christus; niet op het einde maar op de voleinding; niet op wanhoop maar op hoop. Wij geloven in het getuigenis van het nieuwe testament, dat Jezus zich persoonlijk inzet voor alle mensen voordat hij zal terug komen. Wij weten niet wanneer dat zal zijn maar wij geloven dat het niet lang meer zal duren ( Openb.1:7; 1 Thess.4:16).

De bijbel is de basis voor het geloof
De basis van onze geloofsbelijdenis berust op de bijbel. Hoewel wij in inspiratie geloven gaan Adventisten niet uit van woordelijke inspiratie. Toch is er in het algemeen sprake van een behoudende bijbelse visie.
In de bijbel wordt niet alleen het leven van Jezus beschreven maar ook de rol die hij in de verlossing vervult. In het Oude testament werd zijn komst naar deze aarde al voorspeld. Het Nieuwe testament getuigt van hem, wat hij heeft gezegd en heeft gedaan. Door het lezen van de bijbel ervaren wij hoe Jezus Christus werkelijk is. Daarom is de bijbel het enige fundament voor ons geloof en voor de wijze waarop wij willen leven (2 Petrus 1:21).
De fundamentele geloofspunten zijn tot de bijbel te herleiden. Dat wil niet zeggen dat er theologisch niets is veranderd sinds het ontstaan van de kerk zo'n 150 jaar geleden. In de loop van de tijd is de theologische koers op een aantal aspecten bijgesteld. Dat is ook begrijpelijk aangezien ook de vragen waarvoor een samenleving wordt gesteld veranderd zijn in de afgelopen honderd jaar.

De drie-enige God
Adventisten onderschrijven het klassieke dogma van de christelijke Drie-eenheid. Zij geloven in het bestaan van God, zijn Zoon en de Heilige Geest. In dit aspect stemmen zij grotendeels overeen met wat vele andere protestanten ook geloven.

De tien Woorden
De tien Woorden of tien geboden zijn door Jezus in de bergrede verklaard en verdiept. Het nakomen van deze Woorden kan ons niet redden. Maar voor hen die Christus navolgen en als christen willen leven zijn deze woorden eeuwigdurende, onveranderlijke maatstaven voor hun gedrag en maken ons duidelijk wat recht en onrecht is. De kracht om het kwade na te laten en het goede te doen geeft God ons door Christus en de Heilige Geest (1 Joh.5:2-4).
Hoewel Adventisten veel aandacht hebben voor het naleven van de Woorden en kiezen voor gehoorzaamheid aan alle geboden aanvaarden zij primair rechtvaardiging door het geloof. De wet toont de gebreken van de mens en drijft de mens naar Christus toe. Vervolgens stelt Christus de mens in staat om niet alleen de letter van de wet maar vooral de geest van de wet als richtsnoer voor zijn leven te nemen.

De doop
Leden van de kerk zijn gedoopt. Dat is ook in andere protestantse kerken het geval. Het onderscheid is echter dat Adventisten geen kinderdoop kennen maar een doop door onderdompeling voor volwassenen. Kinderen worden kort na de geboorte wel opgedragen. Om gedoopt te worden moet men oud genoeg zijn om te begrijpen waarom het gaat. Voor de doop wordt men in kennis gebracht met de inhoud van het geloof en erkent men dat wij Jezus nodig hebben. Men geeft aan zich op Jezus te willen richten waardoor zijn leven verandert. Tenslotte beslist men zelf of men gedoopt wil worden.
De doop symboliseert het begin van een nieuw leven met Christus. Zoals Jezus stierf en na drie dagen uit de dood verrees zo wordt een mens bij de onderdompeling in het water begraven en als hij daaruit opstaat begint een nieuw leven met Jezus Christus (Rom.6:3-7). Daarom worden mensen naar het getuigenis van het nieuwe testament door onderdompeling gedoopt als zij Christus erkennen, Zijn Woord aannemen en in Hem geloven.

De zevende dag
Toen God de aarde schiep sloot hij dit af met het instellen van een rustdag, de sabbat (zaterdag). Daarom geloven Adventisten dat de sabbat niet alleen een joodse instelling is maar voor iedere christen bestemd is. De zevende dag (in het hebreeuws: sabbat) is de rustdag. Wij leven in een hectische en rusteloze wereld. Vanaf het begin heeft God voor de mens op iedere zevende dag een rustpunt gegeven. Een dag waarop we niet zullen werken, de sabbat.
God stelde een dag vast en schonk ons deze dag waardoor wij tot rust kunnen komen. Hoewel uit de evangeliën blijkt dat Christus creatief omging met allerlei joodse wetten en instellingen is één ding helder: aan de tien geboden kan niet getornd worden. Ook elders in de bijbel vindt men geen aanwijzingen of tekstgedeelten waaruit blijkt dat de sabbat niet meer als rustdag zou gelden

Het ontstaan van de kerk der Zevende-Dags Adventisten

Aan het begin van de 19e eeuw was er een geestelijke opwekking in Noord-Amerika. Er kwam een hernieuwde belangstelling voor het bestuderen van de bijbel, in het bijzonder van de profetieën. Veel mensen gingen uitzien naar de wederkomst van Christus.Een daarvan was William Miller (1792-1849). Hij begon de profetieën in Daniël en Openbaring te bestuderen. Na een jarenlange studie werd hij ervan overtuigd dat hij de dag kon uitrekenen waarop Christus terug zou komen en wel op 22 oktober 1844. De adventgelovigen leefden naar die dag toe. Velen gaven alles wat zij hadden om de verdere verspreiding van de adventboodschap te ondersteunen, zodat de mensen gewaarschuwd konden worden en zij door hun geloof gered konden worden door Christus.

1844-22 oktober
Toen de tweeëntwintigste oktober aanbrak, verzamelden de adventgelovigen zich in groepen om zingend en biddend de grote gebeurtenis af te wachten. Er gebeurde die dag echter helemaal niets en het liep uit op een grote teleurstelling. Het grootste deel van de ‘Millerieten’, de aanhangers van William Miller, had er genoeg van en verliet de kerk. Anderen bleven optimistisch en stelden een nieuwe datum vast.

1844-1860
Er waren ook nog adventgelovigen die meenden dat de berekening van het jaar 1844 wel juist was, maar dat de profetie verkeerd begrepen was; er had een andere gebeurtenis plaats gevonden dan de verwachte komst van Christus. Zij geloofden dat Christus in dat jaar begonnen was met Zijn werk als Hogepriester in de tweede afdeling van het hemels heiligdom. Deze groep mensen is later uitgegroeid tot het kerkgenootschap der Zevende-Dags Adventisten.

In deze periode was er een meisje van 17 jaar, Ellen G. Harmon, dat ook vol vertrouwen uitzag naar de komst van Christus. Ook zij was heel teleurgesteld toen er niets bleek te gebeuren. In de dagen na de teleurstelling, bad ze samen met een aantal anderen om licht en leiding. Op een morgen in december 1844, kreeg ze een visioen. Ze zag de reis van het adventvolk naar de stad Gods. Ook werd haar de beloning van de getrouwen getoond. Zij was het ook, die bevestigde dat God met zijn heiligdomswerk was begonnen in het Heilige der Heiligen. In 1846 trouwde Ellen Harmon met James White. De volgende vijfendertig jaar evangeliseerde ze met haar man. Ze schreef in deze tijd ook veel boeken.

1860-1888
Tijdens een vergadering in 1860 (van 28 september tot 1 oktober) in Battle Creek, Michigan, werd de naam “Seventh-Day Adventists” voorgesteld en aanvaard. In 1863 werd het Kerkgenootschap der Zevende-Dags Adventisten opgericht in de Verenigde Staten van Amerika met een ledental van 3500. Het overkoepelend orgaan was en is nog steeds de “Generale Conferentie”, met als eerste president John Byington (1798-1887).

Enkele leiders van het eerste uur waren Hiram Edson (1806-1882), Joseph Bates (1792-1872), James (1821-1881) en Ellen White www.egwestate.andrews.edu (1827-1915), J.N. Andrews (1829-1883), J.N. Loughborough (1832-1924) en Uriah Smith (1832-1903).

1888
De Generale Conferentie van 1888 in Minneapolis was een mijlpaal in de geschiedenis van het Adventisme. A.T. Jones en E.J. Waggoner brachten het belangrijke onderwerp van rechtvaardigmaking door het geloof ter sprake. Zij vertelden niet iets nieuws of iets dat in tegenspraak was met de eerdere verkondiging, maar het was wel iets dat langzamerhand in het vergeetboek dreigde te raken.
Groei en organisatie
In 1874 werd J.W.Andrews als eerste zendeling uitgezonden naar Zwitserland. Het zendingswerk in Afrika begon in 1879. Het eerste niet protestants christelijk gebied dat bezocht werd was Rusland in 1886. In 1890 kwamen de eerste zendelingen aan op de eilanden van de Stille Zuidzee. De Goudkust (Ghana) van West-Afrika en Zuid-Afrika werden aangedaan in 1894, alsook Zuid-Amerika. In 1896 waren er vertegenwoordigers in Japan. Op dit moment is de adventkerk gevestigd in 205 landen.

In 1888 waren er wereldwijd 26.968 adventisten, terwijl bij de eeuwwisseling dat aantal gestegen was tot ongeveer 75.000. Wereldwijd zijn er nu meer dan tien miljoen Zevende-Dags Adventisten. Het verspreiden van literatuur, gebruikmaking van t.v.- en radioprogramma’s en een netwerk van scholen en universiteiten, gezondheidscentra (ziekenhuizen, klinieken, medische centra, bejaardentehuizen, weeshuizen) hebben bijgedragen tot een enorme groei.

Tijdens de Generale Conferentie van 1901 zijn er conferenties en unie-conferenties opgericht met hun eigen verantwoordelijkheid. De unie-conferenties worden samen gebracht in divisies (zie statistieken). De verschillende divisies vormen samen de Generale Conferentie. www.adventist.org

Vanaf 1903 is Washington D.C., de hoofdstad van de Verenigde Staten, de wereldzetel geweest van de Generale Conferentie. In 1989 is de Generale Conferentie verhuisd naar Silver Spring, Maryland.

De Adventverwachting in Europa
Ook in Europa begon bij velen, zowel theologen als niet-theologen, de adventverwachting te herleven. Aan de hand van bijbelse tijdrekeningen probeerde men het jaar van de wederkomst vast te stellen. Johan Albrecht Bengel (1687-1753), een Luthers theoloog, verwachtte op grond van zijn profethische studies Christus omstreeks 1836.

Manuel Lacunza (1731-1801), een gewezen Jezuïet, schreef onder de schuilnaam Juan Josafa Ben Azra in 1791 een boek over de spoedige komst van Christus.

Het lezen van het boek van Lacunza maakte zo’n indruk op de Schotse predikant Edward Irving (1792-1834), dat hij zich geheel ging toeleggen op de studie van de profetieën.

Joseph Wolff (1795-1865), talengenie en zendingsreiziger, preekte over de tweede komst van Christus in het Nabije Oosten, Perzië, Afghanistan, Afrika, Engeland en Amerika.

In Zwitserland deed Louis Gaussen (1790-1863) van zich horen als een invloedrijk adventprediker.

De Nederlander Hendrik Hentzepeter (1781-1845), hoewel geen theoloog, had grote belangstelling voor de profetieën. Zijn studie leidde hem ertoe de komst van Christus in 1847 te verwachten. Hendrik Hentzepeter wordt vermeld in de Midnight Cry van juni 1844; dit was een tijdschrift van de Millerieten in Amerika.

Zevende-Dags Adventisten in Nederland
De eerste Nederlandse gemeente van Zevende-dags Adventisten werd gevormd uit Baptisten. Een voorganger van een baptistengemeente in ‘t Zandt, een klein dorpje in Oost-Groningen, begon rond 1885 samen met enkele anderen de sabbat te vieren.

In 1896 werd in Amsterdam de eerste officiële gemeente opgericht. Naast de Duitse invloed was er vooral invloed van het toenmalig Amerikaans Adventisme. De adventpionier van Nederland was R.G. Klingbeil (1868-1928), een geboren Duitser die naar Amerika was geëmigreerd. Na zijn theologische studie in Battle Creek werkte hij korte tijd als evangelist in Amerika, totdat hij gevraagd werd naar Nederland te gaan. Hij was 25 jaar oud toen hij in 1893 in Rotterdam met zijn werk begon. Andere werkers in dezelfde periode waren S.N. Haskell, L.R. Conradi, de leider van de adventbeweging in Midden-Europa, en Wibbens.

Joseph Wibbens (1874-1973) heeft zich vooral toegelegd op het uitgeverswerk. Hij was redacteur van twee tijdschriften. Tegelijkertijd was hij ook een plichtsgetrouw zielzorger en een succesvol evangelist. Het eerste kerkgebouw dat de adventbeweging in Nederland in eigendom had, te Wildervank, werd door Wibbens op 13 februari 1914 ingewijd. Wibbens was van 1911 tot 1919 voorzitter van het Nederlandse veld. Daarna verhuisde hij naar België.

Belangrijke personen in deze beginperiode waren tevens P. Schilstra en J. Wintzen (1874-1949).

Het kindertehuis “Zonheuvel” begon haar werk voor de jeugd in 1933. In 1938 kreeg het kerkgenootschap in Nederland de status van Unie-Conferentie met J. Wintzen als voorzitter.

Op de Generale Conferentie van 1946 werd Nederland ondergebracht bij de Noord Europese Divisie. H. Eelsing werd gekozen tot voorzitter van de unie tijdens het eerste uniecongres gehouden na de oorlog.

In 1947 werd Oud Zandbergen aangekocht en op 16 december 1949 begon de “Stem der Hoop” met haar uitzendingen.

Rusthuis “Vredenoord” begon in 1954 met haar zorg voor de oudere adventisten.

Door de jaren heen steeg ook het ledental van de kerk. Waren er in 1930 ongeveer 1000 leden, in 1943 waren het er reeds 1500. Inmiddels is dit aantal ruim 4000. Er zijn 52 kerken.

Het hoofdkantoor is gevestigd te Huis ter Heide met als huidige voorzitter H. Koning. Op het terrein in Huis ter Heide bevinden zich ook een basisschool, het ESDA-instituut en het kantoor van ADRA-Nederland. Ontleend aan Ontstaan en groei van de adventbeweging, R. Bruinsma en Advent Exposé, 100 jaar Adventkerk in Nederland. Uitgeverij “Veritas”.

100 Jaar Adventkerk in Utrecht
De stichter van de adventkerk te Utrecht is R.G. Klingbeil (1868-1928).

Reingold Klingbeil werd in Lehnitz, bij Berlijn, geboren in 1868. In 1876 emigreerde de familie Klingbeil naar Wisconsin in de Verenigde Staten. In 1876 traden zij toe tot de Adventbeweging. Zoon Reingold wilde predikant worden en volgde een stoomcursus van vijf maanden. Eind 1883 kwam hij aan in Rotterdam.

De gemeente Utrecht werd in 1899 door Reingold Klingbeil gesticht. Sindsdien hebben een tiental predikanten de gemeente geleid en is het ledental toegenomen tot een kleine tweehonderd. De huidige predikant in Almelo is ds Elise Happé-Heikoop.

1. De Heilige Schrift
De Heilige Schrift, het Oude en het Nieuwe Testament, is het geschreven Woord van God, door goddelijke inspiratie overgeleverd aan "heilige mensen Gods", die in hun spreken en schrijven gedreven werden door de Heilige Geest. In dit Woord heeft God de mens de nodige kennis tot heil aangereikt. De Heilige Schrift is de onfeilbare openbaring van zijn wil. Deze is de norm voor gedrag en geloofsbeleving, de gezaghebbende openbaringsbron van de geloofsleer en het betrouwbare verslag van Gods daden in de geschiedenis.
(Ps. 119:105; Spr. 30:5,6; Jes. 8:20; Joh. 10:35; 17:17;

1 Tess. 2:13; 2 Tim. 3:16; Heb. 4:12; 2 Petr. 1:20,21).

2. De Drieëenheid
Er is één God, Vader, Zoon en Heilige Geest, en deze drie zijn één. God is eeuwig, almachtig, alwetend, boven alles en altijd tegenwoordig. Hij is onbegrensd en door de mens niet te doorgronden, maar kan desondanks gekend worden vanuit zijn zelfopenbaring. Hij is te allen tijde onze aanbidding en verering waardig en moet door de gehele schepping gediend worden.
(Deut. 6:4; 29:29; Mat. 28:19; 2 Kor. 13:14; Ef. 4:4-6; 1 Tim. 1:17;

1 Petr. 1:2; Op. 14:6,7).

3. De Vader
God de eeuwige Vader is de Schepper, de Bron, de Onderhouder en de Heerser over al het geschapene. Hij is rechtvaardig en heilig, genadig en barmhartig, traag tot toorn en rijk aan niet aflatende liefde en trouw. Wat wij aan hoedanigheden en krachten in de Zoon en in de Heilige Geest ontdekken, zijn eveneens openbaringen van de Vader.
(Gen. 1:1; Ex. 34:6,7; Joh. 3:16; 14:9; 1 Kor. 15:28; 1 Tim. 1:17; 1 Joh. 4:8; Op. 4:11).

4. De Zoon
Door Hem werd alles geschapen, werd het karakter van God geopenbaard, de redding van de mensheid tot stand gebracht en wordt de wereld geoordeeld. Voor eeuwig waarlijk God, werd Hij ook waarlijk mens: Jezus, de Christus. Hij werd ontvangen uit de Heilige Geest en geboren uit de maagd Maria. Hij leefde als mens en werd verzocht, maar openbaarde op volmaakte wijze de rechtvaardigheid en liefde van God.
In zijn wonderen werd Gods macht zichtbaar. Zij getuigden van zijn goddelijke roeping als Messias.
Hij leed en stierf vrijwillig aan het kruis voor onze zonden, werd opgewekt uit de doden en voer ten hemel om in het hemels heiligdom voor ons de dienst te verrichten.
Hij zal terugkeren in heerlijkheid voor de uiteindelijke verlossing van zijn volk en het herstel van alle dingen.
(Luc. 1:35; Joh. 1:1-3,14; 5:22; 10:30; 14:1-3,9; Heb. 2:9-18; 4:15; 7:25; 8:1,2; 9:28; Rom. 5:18; 6:23; 1 Kor. 15:3,4; 2 Kor. 5:17-21; Fil. 2:5-11; Kol. 1:15-19; 1 Petr. 2:21; Op. 22:20).

5. De Heilige Geest
God de eeuwige Geest was met de Vader en de Zoon werkzaam in de schepping, vleeswording en verlossing. Hij inspireerde de schrijvers van de Bijbel. Hij vulde Christus' leven met macht. Hij nodigt en overtuigt de mens, en wie gehoor geeft, vernieuwt en verandert Hij naar het beeld Gods. Gezonden door de Vader en de Zoon, om altijd bij zijn kinderen te zijn, deelt Hij geestelijke gaven uit aan de gemeente, geeft Hij haar kracht om van Christus te getuigen en leidt haar, in overeenstemming met de Schrift, in alle waarheid.
(Gen. 1:1,2; Luc. 1:35; 4:18; Joh. 14:16-18,26; 16:7-13; Hand. 1:8; 10:38; 2 Kor. 3:18; Ef. 4:11,12; 2 Petr. 1:21).

6. De Schepping
God is de Schepper van alle dingen en heeft in de Schrift het waarachtige verslag van zijn werken geopenbaard. In zes dagen heeft de Heer "de hemel en de aarde" en alle levende wezens op aarde gemaakt, en op de zevende dag van de eerste week heeft Hij gerust. Op deze wijze heeft Hij de sabbat ingesteld als een blijvend gedenkteken van zijn voltooid scheppingswerk. De eerste man en vrouw werden gemaakt naar het beeld Gods als bekroning van de schepping. Hun werd heerschappij gegeven over de aarde, en verantwoordelijkheid haar te onderhouden. Toen de wereld voltooid was, was alles "zeer goed", en verkondigde deze Gods eer.
(Gen. 1; 2; Ex. 20:8-11; Ps. 19:1-6; 33:6,9; 104; Joh. 1:1-3; Kol. 1:16,17; Heb. 11:3).

7. De natuur van de mens
Man en vrouw werden naar het beeld Gods geschapen met persoonlijkheid, macht en vrijheid om te denken en te doen.
Elk mens is een ondeelbare eenheid van lichaam, ziel en geest. Ofschoon als vrij wezen geschapen, blijft hij van God afhankelijk voor zijn leven en al het overige. Toen onze stamouders God ongehoorzaam werden, ontkenden zij hun afhankelijkheid van Hem, en verloren hun hoge positie onder God. Het beeld Gods in hen werd vervormd, en zij raakten aan de dood onderworpen. Hun nakomelingen delen in deze gevallen natuur en de gevolgen hiervan. Zij worden geboren met zwakheden en de neiging tot kwaad. Maar God verzoende in Christus de wereld met Zichzelf en herstelt door zijn Geest in berouwvolle stervelingen het beeld van hun Maker. Zij zijn geschapen tot eer van God en geroepen om Hem en elkaar lief te hebben en voor hun omgeving te zorgen.
(Gen. 1:26-28; 2:7; 3; Ps. 8:4-8; 51:5; Hand. 17:24-28; Rom. 5:12-17; 2 Kor. 5:19,20).

8. De grote strijd
De hele mensheid is nu betrokken in een grote strijd tussen Christus en satan aangaande het karakter van God, zijn wet en zijn heerschappij over het universum. Dit conflict begon in de hemel, toen een geschapen wezen, begiftigd met vrijheid van keuze, tot satan, Gods tegenstander, werd, en een deel van de engelen tot opstand aanzette. Hij bracht de geest van opstand in deze wereld toen hij Adam en Eva tot zonde verleidde. Deze zonde van de mens had de vervorming van het beeld Gods in het mensdom tot gevolg. Dit leidde tot wanorde binnen de geschapen wereld, en de uiteindelijke vernietiging daarvan ten tijde van de wereldomvattende zondvloed. Ten aanschouwen van de hele schepping werd deze wereld het strijdperk van een alomvattend conflict. Daarin zal God uiteindelijk als een God van liefde in het gelijk worden gesteld. Om zijn volk in deze strijd bij te staan, zendt Christus de Heilige Geest en getrouwe engelen om hen te leiden, te beschermen, en te ondersteunen op de weg des heils.
(Gen. 3; 6; 7; 8; Jes. 14:12-14; Ez. 28:12-18; Rom. 1:19-32; 5:12-21; 8:19-22; 1 Kor. 4:9; Heb. 1:4-14; 2 Petr. 3:6; Op. 12:4-9).

9. Het leven, de dood en de opstanding van Christus
In Christus' leven van volmaakte gehoorzaamheid aan Gods wil, zijn lijden, dood en opstanding, heeft God voorzien in het enige zoenmiddel voor de zonde van de mens, zodat zij die door het geloof deze verzoening aanvaarden, eeuwig leven mogen ontvangen, en de hele schepping de oneindige en heilige liefde van de Schepper mag verstaan. Deze volmaakte verzoening stelt de rechtvaardigheid van Gods wet en zijn genadevolle karakter op overtuigende wijze vast; want het veroordeelt onze zonde en verschaft ons tegelijkertijd vergeving. De dood van Christus is plaatsvervangend en uitdelgend, verzoenend en herscheppend. De opstanding van Christus verkondigt Gods overwinning op de krachten van het kwade, en verzekert degenen die de verzoening aanvaarden, van hun uiteindelijke overwinning op zonde en dood.
Deze opstanding geeft aan, dat Jezus Christus hun Heer is, voor wie alle knie, in hemel en op aarde, zal buigen.
(Jes. 53; Joh. 3:16; Rom. 1:4; 3:25; 4:25; 8:3,4; 2 Kor. 5:14,15,19-21; Fil. 2:6-11; Kol. 2:15; 1 Joh. 2:2; 4:10).

10. De ervaring van verlossing
In oneindige liefde en genade heeft God Christus - die geen zonde gekend heeft - voor ons tot zonde gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid Gods in Hem. Door de Geest geleid beseffen wij onze tekortkomingen, erkennen wij onze zondigheid, hebben wij berouw over onze overtredingen en oefenen wij geloof in Jezus als Christus en Heer, als plaatsvervanger en voorbeeld. Dit geloof, dat de verlossing ontvangt, komt door de goddelijke macht van het Woord en
is Gods genadegave. Door Christus worden wij gerechtvaardigd, aangenomen als kinderen van God en bevrijd van de heerschappij van de zonde. Door de Geest worden wij wedergeboren en geheiligd; de Geest vernieuwt onze geest, schrijft Gods wetten van liefde in ons hart en geeft ons de kracht een heilig leven te leiden. Wanneer wij in Hem blijven, krijgen we deel aan de goddelijke natuur en hebben wij de verzekering van het heil, nu en in het oordeel.
(Ps. 27:1; Jes. 12:2; Jona 2:9; Mat. 18:3; Joh. 3:3-8; 3:16; Rom. 3:24-26; 4:25; 5:6-10; 6:9-15; 8:1- 4,14,15,26,27; 10:7; 1 Kor. 2:5; 15:3,4; 2 Kor. 5:17-21; Gal. 1:4; 2:19,20; 3:13; 3:26; 4:4-7;

Ef. 2:5-10; 3:16-19; Heb. 8:7-12; 1 Petr. 1:23; 2:21; 1 Joh. 1:9; 2:1).

11. Groeien in Christus
Door zijn dood aan het kruis triomfeerde Jezus over de machten van het kwaad. Hij, die tijdens zijn dienstwerk op aarde de demonische geesten onderwierp, heeft hun macht gebroken en hun uiteindelijke ondergang verzekerd. Jezus’ victorie geeft ons de overwinning over de boze machten die ons nog steeds in hun ban willen houden, als wij met hem wandelen in vrede en vreugde, verzekerd van zijn liefde. De heilige Geest leeft nu in ons en geeft ons kracht. In onze voortdurende toewijding aan Jezus als onze Zaligmaker en Heer zijn wij bevrijd van de last van onze daden in het verleden.
Wij leven niet langer in duisternis, bevreesd voor boze machten, in onwetendheid en in de zinloosheid van onze vroegere leefwijze. In de nieuwe vrijheid die we in Christus bezitten zijn we geroepen om te groeien in de gelijkvormigheid aan zijn karakter, om dagelijks gemeenschap te hebben met hem in gebed, ons te voeden met zijn woord, te mediteren over dit woord en over zijn voorzienigheid, te zingen tot zijn eer, samen te komen om hem te eren, en deel te hebben aan de zendingsopdracht van de kerk. Wanneer wij onszelf in liefdevolle dienstbaarheid geven aan de mensen om ons heen en getuigen van zijn redding, zal zijn onafgebroken aanwezigheid met ons, door de Geest, elk moment transformeren en elke taak tot een geestelijke ervaring maken.
(Ps 1:1, 2; 23:4; 77:11, 12; Kol 1:13, 14; 2:6, 14, 15; Luc. 10:17-20; Ef 5:19, 20; 6:12-18; 1 Tes. 5:23; 2 Petr. 2:9; 3:18; 2 Kor. 3:17, 18; Fil 3:7-14; 1 Tes. 5:16-18; Mat. 20:25-28; Joh. 20:21; Gal. 5:22-25; Rom. 8:38, 39; 1 Joh. 4:4; Hebr. 10:25.)


12. De kerk
De kerk is de gemeenschap der gelovigen die Christus Jezus als Heer en Heiland belijdt. In aansluiting op het volk van God in oudtestamentische tijden, worden wij uit de wereld geroepen en komen wij samen om te aanbidden, om de verbondenheid met elkaar te beleven, onderricht te worden in het Woord, om de maaltijd des Heren te vieren, de gehele mensheid te dienen en het evangelie aan de hele wereld te verkondigen. De kerk ontleent haar gezag aan Christus, het vleesgeworden Woord, en aan de Heilige Schrift, die het geschreven Woord is. De kerk is Gods gezin; de leden ervan (die door Hem als zijn kinderen zijn aangenomen), leven onder het nieuwe verbond. De kerk is het lichaam van Christus, een geloofsgemeenschap waarvan Christus Zelf het hoofd is. De kerk is de bruid voor wie Christus stierf om haar te heiligen en te reinigen. Bij zijn terugkeer in heerlijkheid zal Hij haar voor Zich plaatsen als een stralende kerk: de getrouwen uit alle eeuwen, gekocht door zijn bloed, zonder vlek of rimpel, maar heilig en onbesmet.
(Gen. 12:3; Mat. 16:13-20; 21:43; Joh. 20:21,22; Hand. 1:8; 7:38; Rom. 8:15-17; 1 Kor. 12:13-27; Ef. 1:15,23; 2:12; 3:8-11,15; 4:11-15).

13. De "rest" en haar zending
De algemene kerk bestaat uit allen die waarachtig in Christus geloven. In het laatste der dagen, een tijd van algemene afval, is een rest ertoe geroepen om de geboden Gods en het geloof van Jezus te houden. Deze rest kondigt aan, dat het uur van het oordeel is gekomen, predikt het heil in Christus, en verkondigt zijn naderende wederkomst. Deze afkondiging wordt verbeeld door de drie engelen van Openbaring 14; zij valt samen met het oordeelswerk in de hemel en leidt tot een werk van berouw en vernieuwing op aarde. Iedere gelovige wordt geroepen om persoonlijk deel te nemen aan dit wereldwijde getuigenis.
(Mat. 24:14; 28:18-20; Mar. 16:15; 2 Kor. 5:10; Ef. 5:22-27; Op. 12:17; 14:6-12; 18:4; 21:1-14).

14. De eenheid in het lichaam van Christus
De kerk is één lichaam met vele leden, geroepen uit alle natie, geslacht, tong en volk. In Christus worden we een nieuwe schepping; onderscheid in ras, cultuur, ontwikkeling en nationaliteit, en verschillen tussen hoog en laag, rijk en arm, mannelijk en vrouwelijk, mogen geen verdeeldheid onder ons teweegbrengen. Wij zijn allen gelijk in Christus, die ons door één Geest in één gemeenschap met Hem en met elkaar verbonden heeft; wij moeten dienen en ons laten dienen zonder partijdigheid of terughoudendheid. Door de openbaring van Jezus Christus in de Schrift delen wij in hetzelfde geloof en dezelfde hoop, en doen al het mogelijke dat in een gemeenschappelijk getuigenis aan allen uit te dragen. Deze eenheid heeft haar bron in de eenheid van de drieënige God, die ons aangenomen heeft als zijn kinderen.
(Ps. 133:1; Joh. 17:20-23; Hand. 17:26,27; 1 Kor. 12:12-14; 2 Kor. 5:16,17; Gal. 3:27-29; Ef. 4:1-6; Kol. 3:10-15; Jak. 2:2-9; 1 Joh. 5:1).

15. De doop
In de doop belijden wij ons geloof in de dood en opstanding van Jezus Christus en betuigen onze dood voor de zonde en ons voornemen in nieuwheid des levens te wandelen. Zo erkennen wij Christus als Heer en Heiland, worden zijn volk en worden wij door zijn kerk als leden aanvaard. De doop is een zinnebeeld van onze verbondenheid met Christus, de vergeving van onze zonden en ons ontvangen van de Heilige Geest. De doop vindt plaats door onderdompeling in water en op de belijdenis van het geloof in Jezus en blijk van berouw. Hij volgt op onderricht vanuit de Heilige Schrift en aanvaarding van de bijbelse leer.
(Mat. 3:13-16; 28:19,20; Hand. 2:38; 16:30-33; 22:16; Rom. 6:1-6; 1 Kor. 12:13; Gal. 3:27; Kol. 2:12,13; 1 Petr. 3:21).

16. De maaltijd des Heren
De maaltijd des Heren is het deelnemen aan de tekenen van het lichaam en bloed van Jezus als uitdrukking van het geloof in Hem, onze Heer en Heiland. In deze ervaring van gemeenschap is Christus aanwezig om zijn volk te ontmoeten en kracht te
geven. Wanneer wij eraan deelnemen, verkondigen wij, vol vreugde, de dood van de Heer tot Hij komt. Aan de maaltijd gaan vooraf: voorbereiding, berouw en belijdenis. De Meester stelde de dienst van de voetwassing in als teken van een hernieuwde reiniging, om uitdrukking te geven aan de bereidheid elkaar, naar het voorbeeld van Jezus, in nederigheid te dienen en om onze harten in liefde te verbinden. De maaltijd des Heren is toegankelijk voor alle gelovige christenen.
(Mat. 26:17-30; Joh. 6:48-63; 13:1-17; 1 Kor. 11:23-30; 10:16,17; Op. 3:20).

17. Geestelijke gaven en bedieningen (ambten)
God schenkt aan alle leden van zijn kerk-van-alle-eeuwen geestelijke gaven die elk lid dient te gebruiken in een liefdevolle dienst voor het algemeen welzijn van de kerk en de mensheid. De gaven worden gegeven door middel van de Heilige Geest, die een ieder in het bijzonder toedeelt gelijk Hij wil. De gaven verschaffen alle bekwaamheden en ambten die de kerk nodig heeft om haar van God gegeven taak te vervullen. Volgens de Heilige Schrift omvatten deze gaven o.a. bedieningen van geloof, profetie, genezing, verkondiging, onderwijs, bestuur, verzoening, medegevoel, en zelfopofferend dienstbetoon en liefde om mensen te helpen en te bemoedigen. Sommige leden worden door God geroepen en door de Geest begiftigd voor ambten zoals herder, evangelist, apostel of leraar en worden als zodanig door de kerk erkend. Zij zijn nodig om de heiligen toe te rusten tot dienstbetoon, tot opbouw van de kerk tot geestelijke rijpheid en om de eenheid van het geloof en de kennis van God te bevorderen. Wanneer leden als trouwe rentmeesters deze geestelijke gaven van Gods veel-kleurige genade gebruiken, wordt de kerk beschermd tegen de vernietigende invloed van valse leer. Zij groeit dan met een groei die van God is, en wordt opgebouwd in geloof en liefde.
(Mat. 25:31-36; Hand. 6:1-7; Rom. 12:4-8; 1 Kor. 12:9-11,27,28; 2 Kor. 5:14-21; Ef. 4:8,11-16; Kol. 2:19; 1 Tim. 2:1-3; 1 Petr. 4:10,11).

18. Gave der profetie
Een van de gaven van de Geest is profetie. Deze gave is een kenmerk van de gemeente der overigen, en kwam tot uiting in het werk van Ellen G. White. Als gezondene van de Heer vormen haar geschriften een blijvende en gezaghebbende bron van waarheid en verschaffen zij de kerk troost, onderwijs en vermaning. Deze geschriften maken ook duidelijk dat de Bijbel de norm is waaraan alle onderwijs en ervaring moet worden getoetst.
(Joël 2:28,29; Hand. 2:14-21; Heb. 1:1-3; Op. 12:17; 19:10).

19. De wet van God
De belangrijkste grondbeginselen van Gods wet zijn vervat in de Tien Geboden en werden nageleefd in het leven van Christus. Zij zijn uitdrukking van Gods liefde, zijn wil en zijn bedoelingen t.a.v. het gedrag en de onderlinge verhoudingen van de mens, en zijn bindend voor alle mensen in alle tijden. Deze voorschriften zijn de grondslag van Gods verbond met zijn volk en vormen de maatstaf in Gods oordeel. Door de werkzaamheid van de Heilige Geest wijzen zij zonde aan en wekken het besef dat wij een Zaligmaker nodig hebben. De verlossing is geheel uit genade en niet uit (de) werken, maar de vrucht ervan is gehoorzaamheid aan de geboden. Deze gehoorzaamheid draagt bij tot de ontwikkeling van een christelijk karakter en loopt uit op een besef van vrede. Zij is blijk van onze liefde voor de Heer en onze zorg voor onze medemens. De geloofsgehoorzaamheid toont de macht van Christus om mensen te veranderen en ondersteunt daarom het christelijk getuigenis.
(Ex. 20:1-17; Deut. 28:1-14; Ps. 19:7-13; Mat. 5:17; 22:36-40; Joh. 14:15; Rom. 8:1-4; Ef. 2:8; 1 Joh. 5:3).

20. De sabbat
De weldadige Schepper rustte, na de zes scheppingsdagen, op de zevende dag en stelde desabbat in voor alle mensen als een gedenkteken van de schepping. Het vierde gebod van Gods onveranderlijke wet eist de viering van de sabbat (de zevende dag) als een dag van rust, aanbidding en bediening in overeenstemming met het onderwijs en de gewoonte van Jezus, de
Heer van de sabbat. De sabbat is een dag van vreugdevol omgaan met God en de naaste. Hij is een symbool van onze vreugde in Christus, een teken van onze heiliging, een bewijs van onze trouw en een voorproef van onze eeuwige toekomst in Gods koninkrijk. De sabbat is Gods altijddurende teken van het eeuwig verbond tussen Hem en zijn volk. Het vreugdevol waarnemen van deze heilige tijd, van avond tot avond, van zonsondergang tot zonsondergang, is een viering van Gods scheppend en verlossend handelen.
(Gen. 2:1-3; Ex. 20:8-11; 31:12-17; Lev. 23:32; Deut. 5:12-15; Jes. 56:5,6; 58:13,14; Mar. 2:27.28; Luc. 4:16; Heb. 4:1-11).

21. Rentmeesterschap
Wij zijn Gods rentmeesters. Van Hem ontvangen wij tijd en mogelijkheden, bekwaamheden en bezit, en de zegeningen van de aarde en haar rijkdommen. Wij zijn aan Hem verantwoording schuldig voor het juiste gebruik hiervan. Wij erkennen Gods eigendomsrecht door Hem en onze medemensen trouw te dienen en door onze tienden terug te geven en gaven te brengen voor de verkondiging van zijn evangelie en voor het welzijn en de groei van zijn kerk. Rentmeesterschap is een voorrecht, ons door God gegeven om ons in liefde op te voeden en ons de overwinning te doen behalen over egoïsme en hebzucht.
De rentmeester verheugt zich in de zegeningen die anderen ten deel vallen als gevolg van zijn getrouwheid.
(Gen. 1:26-28; 2:15; Hag. 1:3-11; Mal. 3:8-12; Mat. 23:23; 1 Kor. 9:9-14).

22. Het gedrag van de christen
Wij zijn geroepen om een godvruchtig volk te zijn, dat denkt, voelt en handelt in overeenstemming met de hemelse beginselen. Om de Heilige Geest de gelegenheid te geven in ons het karakter van de Heer te herscheppen, wensen wij alleen betrokken te zijn bij die dingen die een christelijke reinheid, gezondheid en vreugde in ons leven tot stand brengen. D.w.z. dat ontspanning en vrijetijdsbesteding moeten voldoen aan de hoogste normen van christelijke smaak en verfijning. Bij alle verschil in cultuur behoort onze kleding eenvoudig, bescheiden en netjes te zijn, zoals het hen betaamt wier schoonheid niet bestaat uit uitwendige versierselen, maar uit de onvergankelijke tooi van een zachtmoedige en stille geest. Omdat ons lichaam een tempel is van de Heilige Geest, dienen wij er op een verstandige manier mee om te gaan. Naast voldoende lichaamsbeweging en rust, moeten wij ons zo gezond mogelijk voeden en ons onthouden van onrein voedsel, zoals in de Schrift aangegeven. Daar alcoholische dranken, tabak en het onverantwoordelijk gebruik van medicijnen en verdovende middelen schadelijk zijn voor het lichaam, behoren wij ons daarvan eveneens te onthouden. In plaats daarvan moeten wij bezig zijn met al die dingen die onze gedachten en ons lichaam brengen onder het gezag van Christus, die het beste met ons voorheeft.
(Lev. 11:1-47; Rom. 12:1,2; 1 Kor. 6:19; 10:31; 2 Kor. 7:1; 10:5; Ef. 5:1-13; Fil. 4:8; 1 Tim. 2:9,10; 1 Petr. 3:1-4; 1 Joh. 2:6).

23. Huwelijk en gezin
Het huwelijk werd in Eden door God ingesteld. Jezus onderstreepte dat het huwelijk een levenslange verbintenis is tussen man en vrouw in liefdevolle kameraadschap. Voor de christen is een huwelijk bindend jegens zowel God als de partner en behoort aangegaan te worden door partners die van hetzelfde geloof zijn. Wederzijdse liefde, eer, respect en verantwoordelijkheid zijn
de bouwstenen van deze relatie, die de liefde, heiligheid, hechtheid en het blijvende van de band tussen Christus en zijn kerk weerspiegelen. Met betrekking tot echtscheiding leerde Jezus dat degene die van zijn partner scheidt, behalve in geval van overspel, en een ander trouwt, echtbreuk pleegt. Ofschoon sommige gezinsrelaties verre van ideaal zijn, mogen huwelijkspartners die zich in Christus geheel op elkaar richten, door de leiding van de Geest en de zorg van de kerk, hopen een eenheid in liefde te bereiken.
God zegent het gezin, en wenst dat gezinsleden elkaar bijstaan op de weg naar de volwassenheid. Ouders moeten hun kinderen opvoeden om de Heer lief te hebben en te gehoorzamen. Door hun voorbeeld en woorden moeten zij hen leren dat Christus een liefhebbende, altijd tedere en zorgzame tuchtmeester is, die wil dat zij leden van zijn gezin, het lichaam van Christus, worden. Toenemende gezinshechtheid is één van de kenmerken van de laatste evangelieboodschap.
(Gen. 2:18-25; Deut. 6:5-9; Spr. 22:6; Mal. 4:5,6; Mat. 5:32,32; 19:3-9; Mar. 10:11,12; Luc. 16:18; Joh. 2:1-11; 1 Kor. 7:10,11; Ef. 5:21-33; 6:1-4).

24. De dienst van Christus in het hemels heiligdom
Er is een heiligdom in de hemel, de ware tabernakel, die de Heer heeft opgericht, en niet een mens. Daarin doet Christus dienst, ons ten goede, en maakt Hij de resultaten van zijn zoenoffer, dat eens en voor altijd aan het kruis is gebracht, beschikbaar voor alle gelovigen. Hij werd als onze grote Hogepriester ingewijd en begon zijn bemiddelende dienst bij zijn hemelvaart. In 1844, aan het einde van het profetische tijdperk van 2300 dagen, begon Hij aan de tweede en laatste fase
van zijn verzoeningswerk. Dat is een werk van onderzoekend oordeel, dat deel uitmaakt van de uiteindelijke verdelging van alle zonde, uitgebeeld in de reiniging van het Hebreeuwse heiligdom, uit de oudheid, op de Grote Verzoendag. In deze zinnebeeldige dienst werd het heiligdom gereinigd met bloed van dierenoffers, maar de hemelse dingen worden gereinigd door het volmaakte offer van het bloed van Christus. Het onderzoekend oordeel openbaart aan de hemelse wezens welke doden in Christus zijn ontslapen en daarom, in Hem, waardig worden geacht deel te hebben aan de eerste opstanding. Het maakt ook duidelijk welke van de levenden in Christus standhouden, de geboden van God en het geloof van Jezus bewaren, en daarom in Hem gereed zijn voor opneming in zijn eeuwig koninkrijk. Dit oordeel toont de gerechtigheid van God aan in de verlossing van hen die in Christus geloven. Het verklaart dat zij die God trouw zijn gebleven, het koninkrijk zullen ontvangen. De voltooiing van dit dienstwerk van Christus luidt het einde van de genadetijd voor de mens, vlak voor de
wederkomst, in.
(Lev. 16; Num. 13:34; Ez. 4:6; Dan. 7:9-27; 8:13,14; 9:24-27; Mal. 3:1;  Heb. 1:3; 8:1-5; 9:11-28; Op. 14:12; 20:12; 22:12).

25. De tweede komst van Christus
De wederkomst van Christus is de gezegende hoop van de kerk, de grootste climax van het evangelie. De komst van de Verlosser zal werkelijk, persoonlijk, zichtbaar en wereldomvattend zijn. Bij zijn komst zullen de rechtvaardige doden worden opgewekt, en tezamen met de levende rechtvaardigen worden verheerlijkt en in de hemel worden opgenomen. Maar de onrechtvaardigen zullen sterven. Het feit dat de meeste profetische lijnen vrijwel geheel in vervulling zijn gegaan en de huidige toestand in de wereld, tonen aan dat Christus' komst op handen is. Het moment van die gebeurtenis is niet geopenbaard en daarom worden wij gemaand te allen tijde bereid te zijn.
(Joël 3:9-16; Mat. 24; Mar. 13; Luc. 21; Joh. 14:1-3; Hand. 1:9-11; 1 Kor. 15:51-54; 1 Tess.4:16,17; 2 Tess. 2:8; 2 Tim. 3:1-5; Tit. 2:13; Heb. 9:28).

26. Dood en opstanding
Het loon van de zonde is de dood. Maar God, die alleen onsterfelijk is, zal aan de verlosten eeuwig leven verlenen. Tot die dag is de dood voor alle mensen een toestand van onbewust-zijn. Wanneer Christus, die ons leven is, verschijnt, zullen de opgestane en de dan nog levende rechtvaardigen verheerlijkt en opgenomen worden om hun Heer te ontmoeten. De tweede opstanding, die der onrechtvaardigen, zal duizend jaar later plaatsvinden.
(Ps. 146:4; Pr. 9:5,6; Joh. 5:24,28,29; Rom. 6:23; 8:35-39; 1 Kor. 15:51-54; 1 Tess. 4:13-17; 1 Tim. 6:15,16; Op. 20:1-10).

27. Het millennium en het einde van de zonde
Het millennium is de duizendjarige regering van Christus met zijn heiligen in de hemel tussen de eerste en de tweede opstanding. Gedurende deze periode worden de onrechtvaardige doden geoordeeld; de aarde zal geheel verlaten zijn, zonder levende menselijke bewoners, maar bevolkt door satan en zijn engelen. Aan het einde hiervan zullen Christus met zijn heiligen en de Heilige Stad nederdalen van de hemel naar de aarde. De onrechtvaardige doden zullen dan worden opgewekt en met satan en zijn engelen de stad omsingelen; maar vuur van God zal hen verteren en de aarde reinigen. Zo zal het heelal voor eeuwig worden bevrijd van zonde en zondaars.
(Jer. 4:23-26; Ez. 28:18; Zach. 14:1-4; Mal. 4:1; 1 Kor. 6; 2 Tess. 1:7-9; 2 Petr. 2:4; Op. 19:17,18,21; 20).

28. De nieuwe aarde
Op de nieuwe aarde, waar gerechtigheid woont, zal God een eeuwig tehuis voor de verlosten bieden, en een volmaakt milieu voor eeuwig leven, liefde, vreugde en ontwikkeling in zijn aanwezigheid. Want hier zal God zelf bij zijn volk wonen, en leed en dood zullen voorbij zijn. De grote strijd zal ten einde zijn en er zal geen zonde meer zijn. Alles, bezield of onbezield, zal
verklaren dat God liefde is; en Hij zal voor eeuwig heersen.
(Gen. 17:1-8; Jes. 35; 65:17-25; Mat. 5:5; 2 Petr. 3:13; Op. 21:1-7; 22:1-5; 11:15).
Bron: De daad bij het woord - Profiel van de Zevende-dags Adventisten,

Reinder Bruinsma, 1992,
Veritas, Den Bosch